aerosol

Θα βρει τον δρόμο ανάμεσα στην αιθάλη από καυσόξυλα. Θα στριμωχτεί, παρά τον όγκο του, από χαραμάδες διαμερισμάτων. Κάπως θα αγγίξει τις δυσκολεμένες, πονεμένες καρδιές μας.

Ο Bruce και η παρέα τον υποδέχονται με γέλια στην καλύτερη από τις πολλές συναυλιακές εκτελέσεις του τραγουδιού. Το βίντεο είναι ανύπαρκτο αλλά αν κλείσετε τα μάτια θα το συμπληρώσετε εσείς πολύ καλύτερα. Ένα μικρό κέρασμα για τα αυτιά, να στυλωθούμε.

Χρόνια πολλά!

Όταν προβάλλονταν τα τελευταία λεπτά, όταν η Ελλάδα αποχαιρετούσε (προς το παρόν) την Δημόσια Τηλεόραση, οι υπόλοιπες συχνότητες είχαν επίσης το ενδιαφέρον τους. Σου επέτρεπαν να δεις τούρκικες φαμίλιες να μαλώνουν για θέματα τιμής και αγροτικές ίντριγκες, χοντρούς να πλατσουρίζουν στις λάσπες ριγμένοι από τεράστια πλαστικά ματζαφλάρια, συνταξιούχους σταρ του Χόλυγουντ να γεύονται την περιπέτεια με απαστράπτουσες μασέλες, φάκελους ενημέρωσης για όσα κρύβονται στην άλλη άκρη του κόσμου, τσαχπίνες μεγαλοκοπέλες να αγοράζουν παπούτσια στο Μανχάταν και σεξοκομωδίες. Για τα υπόλοιπα τηλεοπτικά μέσα, στην χώρα δεν συνέβαινε τίποτα άξιο λόγου.

Είχες την ευκαιρία να τα απολαύσεις όλα αυτά επειδή οι αγαπημένες μας εταιρίες και τα απολύτως καβλιάρικα προϊόντα τους σου τα πρόσφεραν αφιλοκερδώς, διότι νοιάζονται για σένα και εμπνέονται από την ατέλειωτη επιθυμία σου για πάνες ακράτειας και τυριά χαμηλών λιπαρών με γεύση εξίσου πλούσια όσο και οι ιδιοκτήτες των καναλιών που τα προβάλουν.

Εξάλλου, ποιός θα ήθελε να παρακολουθεί την δια της βίας και σε χρόνο-ρεκόρ κατάλυση του μόνου μέσου που πληρώναμε με τα δικά μας χρήματα για να μεταφέρει την φωνή της Ελλάδας στην υφήλιο; Ποιός νοιαζόταν για την παιδαριώδη και πιθανόν παράνομη διακοπή του προγράμματος καναλιών που δεν θα έβαζαν ούτε έναν μυκονιάτικο κωλαράκι στο δελτίο ειδήσεων; Σίγουρα όχι εμείς. Έτσι έκρινε η πάστα των ανθρώπων που ξεφτίλισαν, εκμεταλλεύτηκαν, χρησιμοποίησαν και σακάτεψαν την ΕΡΤ, μέχρι που θεώρησαν πως στο μόνο που μπορεί να τους χρησιμέψει πλέον είναι για μια επίδειξη ηγεμονικής δύναμης -από αυτές που συνηθίζουν οι ηγεμόνες όταν τα πράγματα πάνε σκατά και έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα.

Όταν προβάλλονταν τα τελευταία λεπτά, όταν η Ελλάδα αποχαιρετούσε (προς το παρόν) τον μόνο τηλεοπτικό φορέα με άδεια λειτουργίας, οι υπόλοιπες συχνότητες δεν αγωνιούσαν για την «εικόνα της χώρας στο εξωτερικό» , ούτε καν για την «ταλαιπωρία των χιλιάδων εργαζομένων που δεν μπορούν να γυρίσουν σπίτια τους» από τη Μεσογείων που έκλεινε. Διάλεξαν (τι έκπληξη!) να διατηρήσουν ατσαλάκωτο το πρόγραμμά τους τη στιγμή που έπεφταν μία-μία οι συχνότητες κόβοντας στη μέση λέξεις και εικόνες από μια άλλη χώρα, εκεί όπου τα γιαούρτια δεν έχουν τίποτα το οργασμικό και οι δρομείς δεν τρέχουν ανάμεσα σε φρεσκοποτισμένα χωράφια υπό την αιγίδα τραπεζών. Εκείνη την άλλη χώρα που θυμήθηκε ιστορίες από χούντες και κατοχές και έκπληκτους ξένους ανταποκριτές να περιγράφουν στιγμές μπανανίας.

Αυτά τα τελευταία λεπτά, λοιπόν, ακούγοντας τον πρώην δημόσιο υπάλληλο να λέει «καλά, όλοι ξέρουν και για αυτούς που προσέλαβε ο Σίμος και πού έκανε φαντάρος ο Σίμος…» θυμήθηκα ένα άλλο σκηνικό, σε κάποια άλλη ζωή, όπου φαντάρος στην παραμεθόριο (διότι δεν είμαι ο Σίμος) άκουγα σε ένα μικρό ραδιάκι τη μόνη συχνότητα που δεν έπαιζε σκυλάδικα. Και θυμάμαι με δέος να φτάνει ως εμένα η φωνή ενός καπετάνιου που ανέβαινε τον Ρίο ντε λα Πλάτα στην Αργεντινή και τηλεφωνούσε δορυφορικά για να δώσει χαιρετισμούς στην εκπομπή που τον έφερνε για λίγο σπίτι του, όπως έκανε και σε μένα μες στο θάλαμο με τους άντρες που κοιμούνταν δυο μέτρα από τα όπλα τους.

Μπορεί να είχαμε παρασυρθεί και οι δυο- ο καπετάνιος κι εγώ. Ίσως να μην είχαμε ενημερωθεί επαρκώς για την εστία διαφθοράς που μας κρατούσε συντροφιά με Μπιθικώτση και Χωματά. Ίσως να μην μπορούσε να χωρέσει το μυαλό μας πως το ορθό είναι να θυμίζουν και οι ειδήσεις μας Μέση Ανατολή. Ίσως να μην μας είχαν αναλύσει πλήρως το πόση ανάπτυξη θα φέρει στον τόπο η απόλυση μερικών χιλιάδων ακόμα. Μπορεί να φταίει που δεν μας είχε ευχηθεί ο πρωθυπουργός μας «καλή Παναγιά!» για να μας συνεπάρει το θρησκευτικό δέος αντί της νοσταλγίας.

Τώρα όμως νιώθω πιο ώριμος. Θα κατακρίνω τη σπατάλη, θα χαιρετήσω το νοικοκύρεμα και θα ψάλω τον Ακάθιστο Ύμνο προς δόξα των στρατευμάτων μας που προστατεύουν τους κλειστούς πομπούς από τις δολιοφθορές ανήθικων πρώην υπαλλήλων. Μια καινούρια μέρα ξημερώνει, πίτσες έχω, μπάλα έχω, μπορώ να τηλεφωνώ, να τσατάρω με τους κολλητούς και να μαλακίζομαι ταυτόχρονα. Αυτά τα τελευταία λεπτά θα κάνω πως δεν συνέβησαν ποτέ. Εξάλλου δεν μου τα έδειξε κανείς από τους άλλους και εγώ τους εμπιστεύομαι τους άλλους, δεν είναι χαραμοφάηδες.