Αχ, ποιο φρικιό φεγγάρι πρωτοστάτησε στη γέννηση τέτοιου παράδοξου όντος; Πώς συμμάχησαν Ινδοί θεοί, ο Πόλεμος των Άστρων, η Βενεζουέλα και οι ΗΠΑ για να βγει αυτό το μετα-φρικιό και να κολυμπήσει στο σουρεαλιστικό σύμπαν των ανεξερεύνητων φύλων, των ντανταϊστικών παιχνιδιών, των ανακατεμένων μουσικών παραδόσεων; Και πώς γίνεται όλα αυτά τα μπερδεμένα πράγματα να βγάζουν τόσο ατόφιες μελωδίες, τέτοια εξαιρετική μουσική;
Η πολύχρωμη παλαβομάρα που αποπνέει ο Devendra Banhart έρχεται, φαινομενικά, σε πλήρη αντίθεση με την ουσία της μουσικής του. Πράγμα περίεργο, σε εποχή που εξυμνεί την ποζάτη επιφάνεια να έρχεται μια μορφή βουτηγμένη στο αλλοπρόσαλλο κι όμως να δημιουργεί ήχους που να στοχεύουν τόσο απλά την καρδιά σου! Αυτός ο αντιφατικός καλλιτέχνης βουτάει στο παρελθόν και –σαν αλιεύς μαργαριταριών- το μετατρέπει σε κάτι τόσο σύγχρονο όσο και άχρονο στην ομορφιά του.
Πάνε μήνες που δεν μπορώ να ξεκολλήσω από το άλμπουμ Smokey rolls down Thunder Canyon, του 2007. Από ολόκληρο το άλμπουμ –και είναι μεγάλο και, ναι, είχε χρόνια να μου συμβεί. Ακούστε το Carmensita, ένα μείγμα λάτιν και γκαραζιέρικου, και προσπαθήστε να μείνετε ακίνητοι και κατηφείς. Δεν θα είναι εύκολο.
Οι στίχοι; Χάος. Κάπου κρύβεται ένας έρωτας, αλλά, πάλι, δεν ξέρω από ποιό σύμπαν έρχεται..
Carmensita
[Devendra Banhart]
Ay tu primo colorado
Con barba camburada
Y lleno de ballena
Inclinadose al sol
Ay tu rayo de luz roja
Besando nuestra boca
El beso que te sopla
Huele a alcohol
Ay tus tres ojos lunares
Extraterrestriales
Entran quando sales
Por eso no se ven
Ay tu barba colorada
Traviesa y rebelde
Me afeito con espada
Pero devuelve
La la la la la la…
Si la noche te persigue
Entregate a ella
O dile que tienes dolor de cabeza
Sombrita de reflejo
Dame algo tierno
Me como tu amor
Y cago el infierno
Adio, adio, adio
Primo granje
Hola Bernardo…
La la la la la la la…
Ay tus ojos colorados
Azul y anaranjados
Amarillo y verde y marron
Mi amor envuelto en tu corazon
No lo sueltes por favor
Somos elefante y serpiente semejante
Tomando aguadiente
En el sol
De una flor…
La la la la la la la…
aerosol 
Πολύ ωραία γνωριμία, aerosol. Εσύ ανέβασες το ποστ, εγώ κατέβασα και ακούω όλη μέρα τα τραγούδια. Με αυτή τη μουσική νιώθω σαν να οδηγώ σε νησιώτικο καρόδρομο ντάλα μεσημέρι.
Χαίρομαι πολύ, ou ming! Είναι ωραίο να έχει κανείς παρέα μες στη ντάλα.
[ΥΓ: Αιτούμαι επισήμως να ανεβάσετε κάτι στο μπλογκ σας σύντομα. Παρουσιάζω σημάδια στέρησης και οι κοντινοί μου άνθρωποι ανησυχούν για την κατάσταση της υγείας μου.]
Kι εγώ το λατρεύω αυτό το l.p,
η αποκορύφωση δε, είναι τα video clip του τύπου! Απρόβλεπτος και αυθεντικός, για μένα ο Ντενέντρα είναι μεγάλη μορφή και από τους λίγους καλλιτέχνες που δεν φαίνεται να καθοδηγείται από το marketing.
Ίσως και να’μαι ρομαντική αλλά καλύτερα έτσι!
πολλές καλησπέρες
Don’t Look Back In Anger, κ. aerosol μας!
Φαίνεται, πράγματι, να ακολουθεί το δικό του χαβά. Τα βιντεοκλίπ του είναι απερίγραπτα (κάποιες φορές κλέβουν την παράσταση από τα τραγούδια).
Πράγματι, TO καλοκαιρινό mood (καμία σχέση με τη Moody’s…). Εύγε αεροζόλ!
Ό,τι μπορούμε κάνομε δια την διασκέδασίν σας, μανδάμ!
«Don’t Look Back In Anger, κ. aerosol μας!»
Όχι, μαύρα μεσάνυχτα, υπόσχομαι να κρατήσω χαρακτήρα!
Πολύ χίππυς για τα μοβόρικα γούστα μου ο Νταβέντρας. Ωστόσο, κρίνοντας απ’ το μπλουζάκι του, έχει καλό μουσικό γούστο ο άτιμος (χώρια που ‘χει και σουξέ ως γόης…)
Ναι, χιππίζει λίγο αλλά στο απροσδόκητο κι όχι στο χαϊδοκώλικο (…λέω εγώ, τώρα…). Από γούστα πάει καλά!
[Το πώς αρέσει τόσο -σαράντα κιλά άνθρωπος, τα 20 μούσι- το ερευνά η επιστήμη. Η κυρά του, πάντως, σκίζει.]
το χρειαζόμουν λίγο lala thnx!
Μπήκα στο σπίτι του παλιού φίλου μετά από καιρό. Μπήκα και προτού το καταλάβω ήμουν και πάλι έξω, στη μεγάλη του βεράντα. Κόσμος καθόταν και σηκωνόταν και μιλούσε και χόρευε κάτω από το μεταξένιο θερινό ουρανό, τον ίδιο παρήγορο ουρανό ενός εκατομμυρίου καλοκαιριών, χαμένων, κάτω από τα πέπλα του παρελθόντος, πέρα από τις οροσειρές του μέλλοντος. Η άγνωστη, καινούρια μουσική με έκανε να νιώσω ότι ίσως δεν ξέρω τελικά τόσα πολλά πράγματα. Ελεύθερος – έστω και για λίγο – από το βασανιστικό μου φορτίο, βρέθηκα να αισθάνομαι γαλήνιος και αισιόδοξος, μαζί με το φίλο μου, ακόμα και μέσα στη σιωπή μας.
Με τέτοιους καλεσμένους… πώς να μην κοκκινίσω;
αυτο το λαλαλα σα να μου εχει γινει απαραιτητο.
παω να πω στην ου να με παρει μαζι της, μην οδηγω κι εγω μεσα στη νταλαλα λαλαλα
λαλαλα
λαλαλα
καλα λαλαλα
σταματαω
Δεν είναι ανάγκη. Κανείς δεν ενοχλείται!