Indigo bloggers kaput

Μάιστα, κύριε! Πού πάει αυτή η παλιοκενωνία! Δεν μας έφταναν οι μπελάδες μας, βρήκαν ώρα και τα μπλόγκια να ψοφήσουνε. Κρίμα, κρίμα βρε παιδί μου… τς, τς, στο άνθος του αραποσίτου τους… Και δώστου νεκρολογίες και λόγια πικραμένων επαναστατών και απογοητευμένων ιδεαλιστών, και δώστου το «κίνημα» και ξανά-μανά το «κίνημα» και μας τελειώνει ο Μάης του ΄68 της ελληνικής Ελεύθερης Ιστογραφίας. Συγκλονίστηκα, ανατριχίδιασα απ’ άκρου εις άκρον της διαδικτυακής μου ταυτότητας, το έρμο…

Ωραία, λοιπόν, ας τελειώσει επιτέλους αυτή η φρεναπάτη της τεθλιμμένης και προδομένης ευαισθησίας που ήθελε να «αυτορυθμιστεί» και να θέσει κανόνες, μη και στερηθεί η Μαμά Ελλάς τον νέο θεσμό. Η ψευδαίσθηση πως οι άνθρωποι πίσω από τα πληκτρολόγια ήταν κάτι ολωσδιόλου διαφορετικό από αυτούς της διπλανής πόρτας, με τα κουσούρια τους, τη μικρότητά τους και τις εμμονές τους (όπως και με την ομορφιά, την εξυπνάδα και το μεγαλείο τους).

Ας πάψει αυτή η παράλογη πίστη πως, ως δια μαγείας, όσοι μπλογκάρουν δεν είναι τα ίδια μπερδεμένα τυπάκια που βλέπεις στη λαϊκή ή τη δουλειά, αλλά κάτι σούπερ απίστευτοι μάγκες (η γενιά των Indigo bloggers from Outer space) που θα έκαναν πραγματικότητα όλα τα απωθημένα της κοινωνίας, και θα αγκάλιαζε ο εργάτης τον αγρότη και ο φοιτητής τη μοντέλλα, θα τρώγαμε ψωμί και τριαντάφυλλα, και ο καθένας θα έβλεπε στη μούρη του άλλου το μόνο πράγμα που αγαπάει: τον εαυτό του και τη φωνή του καθώς λέει τις απόψεις του.

Επικοινωνιακός λαός, σου λέει, και φούσκωσε ο καφενές και έγινε κοινότητα, και μετά ξεφούσκωσε, κι άλλος για facebook τράβηξε -«να βρει τους παλιούς του συμμαθητές», καλό αστείο, ε;- άλλος γράφει στο twitter «τώρα τρώω σουβλάκια», κι άλλος βαρέθηκε και άφησε την επανάσταση μόνη της, και τώρα οι προδομένοι σύντροφοι μαζεύονται και κλαίνε τον νεκρό. Ας ιδρυθεί και Πενταμελής Επιτροπή Μελέτης της Υποχωρήσεως του Φαινομένου των Μπλογκ εν Ελλάδι, θα περιμένω εναγωνίως το πόρισμα.

Το ό,τι όλο αυτό το μπάχαλο με τις έριδες, τα μικροτεχνάσματα, τις λίστες, τα γκομενιλίκια, τους φτηνοκαυγάδες, την ξινίλα, την απαξίωση, τα αστειάκια και την παντελή έλλειψη ευγένειας και περιεχόμενου (στοιχεία που χαρακτηρίζουν ένα σημαντικό ποσοστό της κοινωνίας, άρα και της μπλογκόσφαιρας) ίσως μετακομίσει για αλλού, δεν είχε απασχολήσει κανέναν. Ούτε τους υψιπετείς αναλυτές που ευαγγελίζονταν την αλλαγή της κοινωνίας με τα ίδια ακριβώς υλικά που αποτελούν και την τωρινή, ψιλομίζερη μορφή της: εμάς. Ας μετακομίσει. Τότε μπορεί να μειωθεί όλος αυτός ο θόρυβος (που έχει διώξει πολλούς αξιόλογους ανθρώπους) και να βελτιωθεί το signal to noise ratio, έτσι ώστε να είμαστε πιο ευγνώμονες απέναντι στους συνανθρώπους μας που προσφέρουν πραγματικά θαυμάσιο υλικό, πληροφορίες, σκέψεις και τέχνη, στον ελεύθερο χρόνο τους.

Διότι η «επανάσταση» έγινε, μόνο που συντελέστηκε αλλού, αλλιώτικα και ερήμην της μεγαλοστομίας. Έγινε με την διάδοση του internet (χρόνια πριν το πάρει είδηση αυτή η χώρα) και με την συνεχή εξέλιξή του που προσφέρει όλο και πιο ενδιαφέροντα εργαλεία -και πιο εξελιγμένους κινδύνους, όπως κάθε τι το ανθρώπινο. Το μέσο είναι το θέμα, λοιπόν, και όχι το πλήθος που το χρησιμοποιεί για να μπινελικώνεται για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις ή για το ποιος μοιάζει περισσότερο στην αφίσα του Τσε. Ο δίαυλος, που βοηθά τον ένα στους εκατό να μπορεί να μοιράζεται απίστευτα πράγματα με άλλον ένα που ενδιαφέρεται, πράγματα που παλιότερα δεν θα μάθαινες ποτέ και δεν θα μοιραζόσουνα ποτέ. Και, συγνώμη αν χαλάω κανενός το θρήνο, αλλά αυτό το θαύμα δεν δείχνει καμία διάθεση να πεθάνει, είναι υγιέστατο -θενκ γιου βέρυ ματς- και θα πάει ακόμα καλύτερα αν το καραβάν-σεράι των ανθρώπων χωρίς ενδιαφέροντα βρει άλλο νεωτερισμό να παίξει.

Ασφαλώς και δεν εννοώ πως θα μείνουν οι «καλοί» ή οι «αληθινοί πιστοί»! Αυτό είναι άλλη μια ανόητη καραμέλα που μασιέται τελευταία. Όποιος εκφράζεται με οποιονδήποτε τρόπο, άρα και με τα blog, δεν έχει κάνει συμβόλαιο με κανένα κερατά να το συνεχίσει για πάντα. Δεν παίζουμε σε διαγωνισμό και δεν παίρνει βραβείο ο τελευταίος που θα μείνει στην πίστα. Όλα έχουν το χρόνο και την διάρκειά τους (δυστυχώς, γιατί μου λείπουν κάποιοι εκλεκτοί bloggers που κλείσανε το μαγαζί…). Και τα αποφασίζει ο δημιουργός τους, όχι κάποια Συνέλευση της Φυλής. Όπως θα αποφασίσει o ίδιος για την μορφή της έκφρασής του: ψευδώνυμα ή επώνυμα, επαγγελματικά ή ερασιτεχνικά, με εμπορικούς στόχους ή όχι, στρατευμένα ή όχι, συχνά ή σπάνια. [Οι Ιεροί Θεματοφύλακες του Ιδεολογικά Σωστού και Ενδεδειγμένου blogging που ψάχνουν εναγωνίως Φυλή για να στήσουν Συνέλευση, παρακαλούνται να παρκάρουν το καλάμι και να πάρουν κάτι για την δυσκοιλιότητα.]

Όσο για το είδος εκείνων που απαξιούν τα νέα μέσα γιατί, λέει, δεν είναι εξίσου «πραγματικά» -ό,τι κι αν σημαίνει αυτό- με τα παραδοσιακά, το aerosol επιφυλάσσει μια Κοινωνική Προσφορά: Κυρίες και κύριοι, δεκαπέντε χρόνια ύπνου ίσως να είναι πολλά και για τους πιο κουρασμένους.