Σε πιο χορτασμένες, λιγότερο τρομακτικές εποχές υπήρχε η ψευδαίσθηση πως ζουν ανάμεσά μας. Μπορεί να μην ήταν έτσι. Μπορεί εμείς να ζούσαμε ανάμεσά τους.
Ανάμεσα σ’ αυτούς που τρομάζουν στην ιδέα να σκεφτούν, που αποβάλλουν αυτό που τους τρομάζει, που σκοτώνουν αυτό που αποβάλλουν. Σε ανθρώπους χωρίς ταυτότητα που μαζεύονται σε απελπισμένα σμήνη μήπως και την αποκτήσουν εκεί. Σε ανθρώπους φοβισμένους στα όρια της τρέλας. Σε όσους μετατρέπονται σε ποντίκια για να αποφύγουν την προσπάθεια να μείνουν άνθρωποι. Ταϊσμένοι και ναρκωμένοι ήταν σχετικά αδρανείς. Έτσι συμβαίνει στη φύση. Σαν μειωθεί η τροφή και η χαύνωση τα πράγματα παίρνουν την παμπάλαια, γνώριμη μορφή τους.
Αν υπάρχει ένα καλό σε όλα αυτά είναι πως μια-δυο γενιές μεγαλωμένες με την αφελή ιδέα πως είναι εγγενώς «πιο πολιτισμένες» από τις παλιότερες ξυπνάνε από το όνειρο.
Κάπως έτσι, ας πούμε:
Ή κάπως έτσι:
Άντε από δω χάμω, κουμούνι του κερατά!
– Τι ήρθες τις δεις τις αδερφάρες; Λεσβία είσαι;
– Δεν σε αφορά.
– Λεσβία είναι μωρέ, δεν την βλέπεις; Δεν έχεις άντρα μαζί σου, δεν έχεις παιδιά ούτε εγγόνια, λεσβία είσαι!
– Κοίτα τη μπλούζα, είναι άθεη! Ουστ από δω μωρή!
– Θέλω να δω το έργο.
– Τις αδερφάρες θες να δεις; Είναι αδερφάρες! Ανώμαλοι!
Ή και έτσι:
Άντε καλέ, μην ασχολείσαι μαζί της, δεν αξίζει, ένα σκουπίδι είναι!
– Φύγε από δω, Αλβανή!
– Ελληνίδα είμαι.
– Ελληνίδα; Αμ’ δεν κάνουν τέτοια οι ελληνίδες! Αλβανή είσαι!
– Είσαι σκουπίδι! Ο θεός να σε ελεήσει.
Οπότε δεν είναι προς έκπληξη που οι παλιότεροι ξαναζούν στιγμές του παρελθόντος, με ξένες εφημερίδες να γράφουν για βασανιστήρια στα ελληνικά Αστυνομικά Τμήματα ή για παρακρατικούς που τρομοκρατούν τις γειτονιές της χώρας μας. Είναι η γνώριμη συνθήκη του να είσαι Έλληνας και κάποιοι να σου πολτοποιούν το κεφάλι. Καπηλευόμενοι πρόσωπα και σύμβολα για τα οποία δεν γνωρίζουν τίποτα -απασχολημένοι καθώς ήταν να πολτοποιούν κεφάλια σε γήπεδα και σκοτεινά στενά.
Με αυτή τη γνώση ας πορευτούμε, άνθρωποι και ποντίκια, σε τούτο τον ιδιότυπο εμφύλιο που θα κρίνει το αν ζούν ανάμεσά μας ή αν πεθαίνουμε ανάμεσά τους. Έξω απ’ το σπίτι ο άνεμος αγριεύει.
Πάτα play. Τα υπόλοιπα θα τα ακούσεις -από κάποιον που τον θυμούνται για τους λάθος λόγους.
aerosol 
Είναι πολλές οι σταγόνες που ξεχείλισαν αυτό το ποτήρι, αεροζόλ, και εξακολουθούν να πέφτουν… Και το ποτήρι γίνεται σιγά-σιγά ηφαίστειο και μακάρι να βάλει το χεράκι Του ο Θεός, γιατί καλά δεν μας βλέπω…
Κι εγώ τα ίδια βλέπω…
Μέχρι και χθές, που διάβασα για πρώτη φορά το τελευταίο άρθρο σου, στεναχιωριόμουν που δεν δουλεύεις σε κάποια σοβαρό μέσο ενημέρωσης (αν υποθέσουμε οτι υπάρχει κάτι τέτοιο). Σήμερα, την δεύτερη φορά που το διαβάζω, σκέπτομαι ότι ευτυχώς που δεν δουλεύεις σε κάτι τέτοιο, διαφορετικά θα φοβόμουν για την ζώη σου. Ίσως όχι τώρα…. αργότερα, όταν η ανθρωπομυομαχία κυρηχτεί και επίσημα. Η πένα σου είναι απίθανα ικανή να εκφράζει απόψεις για τα σημεία των καιρών, και αυτό ενοχλεί τα γνήσια ποντίκια και πολύ περισσότερο τα μεταμφιεσμένα σε ανθρώπους.
Τρέμω τη στιγμή (και ελπίζω να μην έρθει) που η σύγκρουση θα κλιμακωθεί.
Αλλά σε κάποιο παραδοσιακό μέσο και τα θέματα και η γλώσσα δεν μπορεί παρά να είναι ελεγχόμενα. Γι αυτό και φθίνει η απήχησή τους.
[Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια]
Ας είναι γραμμένο στα σχόλια ξεκάθαρα:
Τιμή και σεβασμός στην Αόρατη Μελάνη που στάθηκε με ανθρωπιά και αξιοπρέπεια ενώπιον αυτών που της φέρθηκαν με αυτόν τον τρόπο.
Πάντα υπήρχαν τα φασιστικά γουρούνια στη χώρα μας και, παρά τούτο, επιβιώσαμε. Λίγοι είναι. Ας φροντίσουμε να μην γίνουν περισσότεροι. Τα παράσιτα στα χέρσα χωράφια φυτρώνουν. Και το δικό μας παραείναι χέρσο!
Ίσως να έχεις δίκιο heliotypon. Ή μάλλον, έχεις δίκιο, αλλά με προβληματίζει η σιωπηρή πλειοψηφία που δίνει ψήφο ανοχής. Ας φροντίσουμε λοιπόν.
[Α, κατά σύμπτωση σκεφτόμουν πώς να στήσω ανάρτηση για το μουνί, που είναι ο τίτλος του μπλογκ σου και ίσως η πιο ταμπού λέξη της ελληνικής γλώσσας.]