Στα επόμενα επεισόδια της κωμωδίας «Δυνάμεις της Ευθύνης»:
Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης στηρίζουν νέα κυβέρνηση.
Η Ευρώπη προικοδοτεί τη νέα κυβέρνηση με κάποια ψίχουλα (επιμήκυνση Μνημονίου, ίσως ελαφρώς μικρότερες επιπλέον περικοπές, αοριστολογίες περί επενδύσεων). Στην καλύτερη περίπτωση κάποια ψιλά για σινεμά. Άτυπο Μνημόνιο ΙΙΙ, εξίσου άσχετο με τα προηγούμενα δύο.
[Σημείωση: Οι υπερμέγιστοι σχολιαστές της επικαιρότητας δεν βρήκαν χρόνο να αναφέρουν πως η περιζήτητη «ρευστότητα του Κράτους» καθώς και οι μισθοί και οι συντάξεις είναι παντελώς άσχετα με τις Δόσεις. Εδώ και καιρό δεν επιτρέπεται να πάει ούτε ευρώ στις εσωτερικές ανάγκες της Ελλάδας.]
Η ευρωπαϊκή οικονομία συνεχίζει να καταρρέει, με βασικό άξονα την Ισπανία και το light Μνημόνιό της (που όσο πάει αποκτά όλο και περισσότερα λιπαρά), τη Γαλλία (της οποίας οι τράπεζες δεν μπαλώνονται με τίποτα) και καμιά Ουγγαρία (για να μην ξεχνάμε πως η Ευρωζώνη καθορίζει και την πτώση άλλων χωρών). Η Κύπρος μας δίνει το 12άρι αλλά -επηρεασμένη από τον σεβασμό που τρέφει στην Κοινοπολιτεία- προτιμά το ιρλανδικό μοντέλο διάλυσης.
Οι βαρύνουσες πένες της δημοσιογραφίας (με κάποιους «τίμιους» πολιτικούς για μπόνους) μας βεβαιώνουν πως το ευρώ καταρρέει διότι δεν άνοιξε το επάγγελμα των ελλήνων ταξιτζήδων.
Οι υπόλοιποι ξέρουμε πως φταίνε οι Πακιστανοί στα φανάρια και σφαγιάζουμε μερικές εκατοντάδες για την ασφάλεια του Έθνους. Όχι όταν έχει Champions League, φυσικά, εκτός αν έχει κοπεί το ρεύμα.
Οι αισιόδοξοι λένε πως το ευρώ θα ζήσει να δει και το 2013. Οι απαισιόδοξοι το θάβουν κατά τον Οκτώβρη. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα θα απασχολήσει τον ΟΗΕ περισσότερο απ’ όσο τον απασχολεί ήδη.
*: Εκτός εάν κάποια αναπάντεχη εξέλιξη αναγκάσει την Γερμανία να αλλάξει ριζικά την μέχρι τώρα στάση της απέναντι στην οικονομική κρίση. Κάτι που πολλοί εύχονται αλλά λίγοι, πλέον, πιστεύουν.
Την Ιταλία ξέχασες αλλά δεν πειράζει.
(πηγή ελπίδας αλλά φυσικά και φόβου, η φοβερά κοντόφθαλμη πολιτική της ισχύος. Γερμανία και λοιποί θα κάψουν τώρα ό,τι πολιτικό προσωπικό δεν έκαψαν τον Νοέμβρη)
Έχεις δίκιο για την Ιταλία, Δύτη. Έχω την (μάλλον αδικαιολόγητη) αίσθηση πως η κατηφόρα της θα είναι πιο αργή από της Ισπανίας.
Η πηγή ελπίδας που αναφέρεις είναι και για μένα κάποιο φως. Όμως δεν ξέρω αν υπάρχει περιθώριο ώστε να βρουν οι όποιοι επόμενοι κάτι βιώσιμο και ουσιαστικό προς διάσωση. Διάγω απαισιόδοξη περίοδο.