Πώς σταμάτησα να ανησυχώ και αγάπησα την κρίση

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι (όπως συμβαίνει συνήθως σε εποχές έντασης) νιώθουν την ανάγκη να ταμπουρωθούν πίσω από μια απόλυτη άποψη και μέσα σε μια ομάδα. Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Δεν αρκεί ποτέ να αποφασίσεις «με ποιούς θα πας και ποιούς θα αφήσεις». Δεν θα «τους αφήσεις» και το ξέρεις. Σκοπός αυτού του τύπου ένταξης είναι η εκτόνωση του φόβου και του θυμού μέσω της επιθετικότητας -αυτής που δεν μπορείς να ασκήσεις μόνος σου σε κοινωνικό επίπεδο. Η αποδεκτή επιθετικότητα απαιτεί ομάδα στο ίδιο επίπεδο έντασης και το συνδετικό υλικό μιας άποψης/ιδεολογίας.

Η κοινή ιδεολογία έχει κι άλλη βασική λειτουργία: δίνει άλλοθι για πράξεις και συμπεριφορά που τα μέλη της ομάδας δεν θα επέτρεπαν στον εαυτό τους κάτω από άλλες συνθήκες. Είναι το μέσο εξαγιασμού και εκλογίκευσης του ξεσπάσματος. Η σημαία, το καθήκον, το ιερό υπερ-ανθρώπινο στοιχείο στο όνομα του οποίου θα αναιρέσουμε τις αναστολές μας.

Υπάρχει ένα προβληματάκι… Η Αγία Άποψη που επιλέγουμε ως μέσο εστιασμού της καινούριας μας στάσης οφείλει να διαθέτει κάποια σεβαστά χαρακτηριστικά που να θεωρούνται «καλά». Δημοκρατία, πατρίδα, θρησκεία, δικαιώματα, δικαιοσύνη, καλοσύνη, ισότητα, πρόοδος, ευνομία, τέτοια πράματα. Μόνο τότε μπορεί να αποτελέσει επαρκή δικαιολογία για να φερθούμε επιθετικά και να ανακουφιστούμε από τη μαζεμένη πίεση. Σχεδόν πάντα, λοιπόν, η Αγία Άποψη είναι αταίριαστη με τις αιτίες που έχουμε όταν την επιλέγουμε για παντιέρα. Πώς το λύνουμε αυτό;

Στην πράξη, δεν είναι πολύ δύσκολο. Διαθέτουμε κάποια βολικά εργαλεία. Πρώτον, η ομάδα: έχει την ίδια ανάγκη με μας και δημιουργεί ένα κοινωνικό υπο-περιβάλλον που βοηθά την άρση των αναστολών. Δεύτερον, κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε το πόσο έχουμε εκτροχιαστεί. Απλά αρνούμαστε να το δούμε. Τρίτον, χρειαζόμαστε αντιπάλους. Η παρουσία αντιπάλων μεταφράζει τη στάση μας σε θεμιτή άμυνα. Λόγω της φύσης της ανθρώπινης κοινωνίας, αν είμαστε Α θα βρούμε τους αντι-Α και θα σφαχτούμε με αμοιβαία απόλαυση. Αν δεν υπάρχει αντι-Α εύκαιρος, πρέπει να τον εφεύρουμε. Δεν είναι δύσκολο!

Το μοναδικό πράγμα που χρειάζεται για την εφεύρεση αντι-Α (τουτέστιν, αντιπάλων της Αγίας Άποψης που εμπνέει το δίκαιο μένος μας) είναι η προπαγάνδιση της άποψης πως δεν υπάρχουν άλλες κατηγορίες ανθρώπων. Όλα στρέφονται γύρω από το δίπολο που φέρνει την επιθυμητή εκτόνωση. Το σλόγκαν μας: όποιος δεν είναι υπέρ μας είναι εναντίον μας. Ανά περίπτωση, όλοι είναι φασίστες, αναρχικοί, πουλημένοι, προδότες, παράνομοι, υπόδουλοι, πληρωμένοι κ.λπ. (βάζουμε το χαρακτηρισμό της αρεσκείας μας, ή το πασπαρτού «επίθετο + του καναπέ» που είναι της μόδας). Το κακό είναι, ασφαλώς, κακό, το μέτριο είναι κακό, το λίγο καλό είναι κακό (εφόσον δεν είναι πολύ καλό και δεν είναι «απ’ το δικό μας» σαν το κρασί του θείου Τάκη) και το πολύ καλό είναι… χμ, εξαρτάται από τα κέφια.

Ξεχνάμε πως οι ίδιοι είμαστε ένα χάος αλληλοσυγκρουόμενων τάσεων, συναισθημάτων, ιδεών, επιθυμιών και ενστίκτων, διότι μπορεί να αποτελέσει ύπουλο κάλεσμα για σκέψη. Η σκέψη, φυσικά, είναι κακή (ή μάλλον, θα είναι καλή κάποια ακαθόριστη μέρα που δεν θα έρθει ποτέ γιατί πού να τρέχουμε: ας την πούμε «του Αγίου Πούτσου ανήμερα»). Τώρα είναι ό,τι χειρότερο, γιατί απειλεί να μας αποτρέψει από τον ιερό αγώνα. Άνευ σκέψης, όλα γίνονται απλά. Εμείς είμαστε ατόφιοι (ατόφια καλοί, για την ακρίβεια) και όσοι δεν το βλέπουν είναι ατόφια κακοί και ανήκουν στις κατηγορίες που προαναφέραμε.

Οι, δε, πονηροί που αμφιβάλλουν είναι οι χειρότεροι διότι νομίζουν (οι γελοίοι) πως θα αποφύγουν να παίξουν το ρόλο του εχθρού. Είναι μεσοβέζικοι, μπάσταρδοι, δειλοί, Χατζηαβάτηδες, υποκριτές και, τελικά, χειρότεροι προδότες από τους δηλωμένα κακούς με τους οποίους μπορούμε να παίξουμε φάπες άμεσα. Απειλούν την ύπαρξή μας με επιλογές. Ποιός, όμως, θέλει επιλογές λίγα δευτερόλεπτα πριν την εκσπερμάτωση;

[Γι αυτό το λέω. Δεν θα «τους αφήσεις». Θα θελήσεις να τους εξοντώσεις. Τα άλλα είναι -όπως έμαθα πρόσφατα- «κουβέντες τεϊοποτείου». Τα τεϊοποτεία ως σύμβολο δεν έχουν την αίγλη ενός πεδίου μάχης. Κανείς δεν μαζεύει τα άντερά του με τα χέρια μέσα σε τεϊοποτείο. Γι αυτό και, ιστορικά, προτιμούμε τη σφαγή από τα ζεστά αφεψήματα. Όχι για εμάς, φυσικά. Για την κακομοίρα την Αγία Άποψη.]