Οι προϋπάρχουσες απόψεις μας καθορίζουν τα γεγονότα που αποφασίζουμε να αποδεχτούμε.
Το κόστος μιας πιθανής παραδοχής λάθους είναι μεγαλύτερο από την επιθυμία για αλήθεια.
aerosol
ψεκασμοί επί παντός επιστητού
Οι προϋπάρχουσες απόψεις μας καθορίζουν τα γεγονότα που αποφασίζουμε να αποδεχτούμε.
Το κόστος μιας πιθανής παραδοχής λάθους είναι μεγαλύτερο από την επιθυμία για αλήθεια.
aerosol 
{o,o}
|)__)
-«-«-
υποκρισία…
όντως, εντελώς έτσι!
Αρχικά σκεφτόμουν κι εγώ «υποκρισία».
Στρέφομαι στην ιδέα πως πρόκειται για εγγενή νευροψυχολογική και γνωσιολογική ανθρώπινη τάση (πιθανώς ως αποτέλεσμα ενός εγκεφάλου που εξελίσσεται πολύ πιο αργά από τις κοινωνίες). Η αυξανόμενη επιστημονική (και όχι απλά καθημερινή, εμπειρική) μελέτη του φαινομένου δείχνει προς τα εκεί.
Αυτό κάνει την έννοια της αντικειμενικότητας (της ποιάς;!) ένα φευγαλέο όνειρο. Αλλά κάνει και την προσπάθεια να τείνουμε προς αυτήν έναν ιερό αγώνα κόντρα στην ίδια την δομή μας. Δομή που -δεδομένης της περιπλοκότητας της πραγματικότητας που αντιμετωπίζουμε- γίνεται εργαλείο αυτοκαταστροφής.
Το πρόβλημα, λέω λοιπόν, δεν είναι απλά ηθικό. Όμως η ηθική συμπλέει με την ανάγκη για επιβίωση: οφείλουμε να αντιληφθούμε το τι τρέχει και να παλέψουμε εναντίον του.
[Και, βεβαίως, ευχαριστώ για τα σχόλια!]
Ένα μικρό μεζεδάκι με κάποια ενδιαφέροντα links:
http://uxmyths.com/post/2607991907/myth-29-people-are-rational
Δύο βιβλία διάβασα τώρα στις γιορτές. Το « Προβλέψιμα Παράλογοι» στο οποίο μας παραπέμπεις και το «Βuy-ology» . Και τα δύο πραγματεύονται τις καταναλωτικές κύρια επιλογές μας και το πώς αυτές καθορίζονται. Αν μη τι άλλο αυτό που δείχνουν είναι ότι το τι αποδεχόμαστε δεν είναι μόνον θέμα απόψεων.
Η κατανόηση των μηχανισμών που μας κάνουν να επιλέγουμε το ένα και όχι το άλλο χρησιμοποιείται για να μας κάνουν να αγοράσουμε τα προϊόντα που πουλούν. Εννοείται ότι κι εμείς μπορούμε να επωφεληθούμε από τη γνώση αυτών των μηχανισμών.
Στην ανάρτησή σου όμως θίγεις και το θέμα «αλήθεια» και εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν. Ο καθένας «πουλάει» την πραμάτεια του για «αλήθεια» και η επιλογή είναι ακόμη πιο περίπλοκη…
Όταν κοπιάσες -χειρότερα: όταν νομίζεις ότι κόπιασες- να κατασκευάσεις ένα εγώ, άντε να μπεις στην διαδικασία να το ανατρέψεις/κατεδαφίσεις. Ανθρώπινον…
Φίλε άλληλε, πολύ καλωσήρθες!
Μπορούμε να πάρουμε την αλήθεια ως φιλοσοφική έννοια και να καταλήξουμε -μετά από μια τεράστια κουβέντα- πως χρειαζόμαστε μια μεγαλύτερη κουβέντα ακόμα για να την ορίσουμε. Ας συμφωνήσουμε πως είναι εσαεί ζητητέα, ένα όριο στο οποίο (λέμε πως) επιθυμούμε να τείνουμε. Για κάποιους είμαστε καταδικασμένοι να μην το φτάσουμε, αλλά κι αυτοί θεωρούν καλό να την αναζητούμε.
Πάντως δε μιλώ φιλοσοφικά. Αναρωτιέμαι για αλήθειες επί συγκεκριμένων πραγμάτων-γεγονότων. Που συνέβησαν ή δεν συνέβησαν, υπάρχουν ή δεν υπάρχουν, με δυνατότητα επαλήθευσης.
[Σχεδόν δεν μιλάω ούτε γι αυτές. Μιλάω για «επιθυμία για αλήθεια», είτε αυτή υπάρχει και μπορεί να βρεθεί είτε όχι.]
Όμως, μια που ανάφερες την εμπορική πλευρά: η επιλογή είναι περίπλοκη μόνο για όποιον έχει το βίτσιο να αναρωτιέται. Ο δίπλα του δεν το έχει. Θα αγοράσει την αθλητική εφημερίδα όχι για να μάθει αν ο Χ παίκτης είναι γκολτζής ή παλτό. Θα την αγοράσει -τη συγκεκριμένη, που θα του δώσει την ανακούφιση που χρειάζεται- ξέροντας εκ των προτέρων ποια στάση θα κρατήσει η εφημερίδα για τον παίκτη.
Νομίζω πως λίγοι αντιμετωπίζουν διλλήματα αν μπορούν να τα αποφύγουν. Πάνε στον «έμπορο» που γνωρίζουν για να αγοράσουν ακριβώς το «προϊόν» που εμπιστεύονται εδώ και χρόνια. Είτε είναι καλό είτε δεν είναι.
Εξάλλου, η αλήθεια δεν παίζει τόσο ρόλο. Αν αρχίσεις να ψάχνεις μπορεί να μην τη βρεις ποτέ. Θα βρεις, όμως, στοιχεία που θα διαψεύδουν πράγματα που θεωρούσες δεδομένα. Αυτό είναι που έχει κόστος. Και το αποφεύγουμε!
Τι λες;
Συμφωνώ. Εννοείται ότι αποφεύγουμε να αποδεχτούμε κάτι, αν εκτιμήσουμε ότι το κόστος της αποδοχής του είναι μεγαλύτερο από τα όποια οφέλη. Ακόμη και αν πρόκειται για επαληθεύσιμα (;) γεγονότα…
Το να …κοστολογούμε τις όποιες επιλογές μας νομίζω είναι αυτονόητο και καθ’ όλα θεμιτό. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;
Είναι θέμα επιβίωσης. Η «αλήθεια» πρέπει να συνάδει με τη «ζωή» ,…αλλιώς…
Είναι θέμα επιβίωσης. Αλλά, πλέον, λειτουργεί ανάποδα.
Πιστεύω πως οι μηχανισμοί που καθορίζουν το πώς «κοστολογούμε» τις επιλογές μας, παγιώθηκαν σε έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από τον δικό μας και, πλέον, μειώνουν τις πιθανότητες επιβίωσης.
Έχεις δίκιο fvasileiou. Πολύ ανθρώπινο.
Το βρίσκω, επίσης, επικίνδυνο.
πάντως άμα τη εμφανίσει του aerosol εμείς ακολουθούμε πιστά, και λάθος δεν κάνουμε ποτέ!
Μαύρα μεσάνυχτα, θα προσθέσω μπόνους στο μηνιαίο σας τσεκ!
Διαφωνώ. Το κόστος μιας πιθανής άρνησης (και όχι παραδοχής) λάθους είναι τελικά πολύ μεγαλύτερο από την επιθυμία για αλήθεια. Απαιτητό και τελικά πληρωτέο εντόκως, με λεφτά παντελονάτα. Όπως και δήποτε. Τους χαιρετισμούς μου.
ναι ναι αν μιλας για την φαινομενολογική σημασια της «αληθειας» θα συμφωνίσω με το δεύτερο σκελος του ποστ.
Μετο πρώτο θα διαφωνίσω μερικώς. ΟΙ πρυπαρχουσες απόψεις κάποιου πιτηανότατα επιρρεάζουν την ικανότητα αποδοχής των γεγονότων και την φύση αυτών που αποδεχόμαστε ως πραγματικών, όμως κατ’ εμε το κύριο κριτίριο με το οποίο λαμβάνουμε αποφάσεις σαν αυτεσ (οτι δηλαδή αποφασίζουμε πως το ταδε ή τάδε γεγονος ειναι αλήθεια και τα άλλα τα προσπερνάμε ή τα αρνούμαστε ) είναι η ικανοποίηση-ευχαρίστηση μας ή η αποφηγή όποιου αισθηματος μπορει να μας απομακρίνει από μια σχετικά ευχαριστη κατάσταση.
πιστευω πως είναι ο αξονας στον οποίο κινούμαστε για να παρουμε όποια αποφαση τελικά. Όπως είπατε κι εσεις, ειναι θέμα επιβίωσης.
@Γιώτα: Χαίρομαι που διαφωνείς. Είναι ελπιδοφόρο.
@Μαία: Νομίζω πως δεν διαφωνούμε ούτε στο δεύτερο. Το να αναιρέσουμε τις προϋπάρχουσες απόψεις συνοδεύεται από δυσάρεστα συναισθήματα και -πρόσκαιρα- μας απομακρύνει από την ικανοποίηση, όπως καθετί που μας ξεβολεύει. Μου φαίνεται πως είναι διαφορετικοί όροι για το ίδιο φαινόμενο.
γεα.
Οι προυπαρχουσες απόψεις μας καθορίζουν εμεσα τα γεγονότα που αποφασίζουμε να αποδεχτούμε.
οι προιπαρχουσες αποψεις οπως λες ειναι που επιρρεαζονται απο την ταση μας να πιστευουμε αυτο που μας βολευει, το τι μας κανει να νοιωθουμε ομορφα ειναι που αλλαζει στο καθε ατομο κι αυτο ειναι που μας χαρακτιριζει. Εκει ειναι η πηγή του χαρακτηρα μας.
Ξεφευγω.
θελω να πω τελος παντων οτι
Τα βίτσια μας καθορίζουν τα γεγονότα που αποφασίζουμε να αποδεχτούμε.
Το κόστος μιας πιθανής παραδοχής λάθους είναι μεγαλύτερο από την επιθυμία για αλήθεια.
χεχε..
Αν λέγοντας βίτσια εννοείς αυτό που μας δίνει απόλαυση (που διαφέρει από άτομο σε άτομο)… μάλλον διαφωνώ. Πολλοί διατηρούν πεποιθήσεις οι οποίες τους διατηρούν δυστυχείς (δεν προσφέρουν απόλαυση, τέλος πάντων) και φιλτράρουν τα γεγονότα που αποδέχονται βάσει αυτών.
Το «κέρδος» είναι πως αποφεύγουν να μπουν στον κόπο να ανακαλύψουν εκ νέου τον κόσμο γύρω τους ή (όπως λέει παραπάνω ο fvasileiou):
«όταν νομίζεις ότι κόπιασες- να κατασκευάσεις ένα εγώ, άντε να μπεις στην διαδικασία να το ανατρέψεις/κατεδαφίσεις. »
Αποφεύγουμε τον φόβο και τον κόπο της αλλαγής. Η παραμονή στο γνωστό, όμως, συχνά δεν φέρνει καμμιά απόλαυση.